7. Pamiętasz przecież, przyjacielu, te wszystkie dni, nadzieję tak wielką, że aż bolała i zwątpienie, które korzystało z najmniejszego wyczerpania, żeby przyjść i zabić nadzieję.

Dowiadujesz się o tym zupełnym przypadkiem. Nie robi to na Tobie wielkiego wrażenia, być może dlatego, że nigdy nie byłaś tak obojętna na jego działania.
- A kiedy się to stało? – pytasz, kiedy rzucają w Twoją stronę spłoszone spojrzenia, a potem nie potrafią Ci spojrzeć prosto w oczy. Nie rozumiesz dlaczego tak się dzieje – I kto to właściwie jest Alvisa?
- Lorraine – Helen łapie Cię za nadgarstek, ale przecież nigdzie nie uciekasz. Nie wybiegasz z płaczem, nie rzucasz się w amoku, nie tłuczesz imponującej kolekcji butelek po winie, zebranej przez samozwańcze kółko małych chemików, które cały wieczór pieczętowało sukces, o którym żaden z małych naukowców nie raczył Cię w porę poinformować.
[- Davide w końcu zdał prawko – wydusił pod koniec intensywnego spotkania jeden z gości, którego wywaliłaś z garderoby, bo mogłaś iść o zakład, że właśnie tam wypatrywał toalety.]
- Kiedy to się stało? – powtarzasz pytanie, spoglądając z zainteresowaniem na twarz Morassiego. Nie patrzy Ci w oczy. Zła decyzja.
- Wszystko wytłumaczę, poczekaj.
W dalszym ciągu nigdzie się nie wybierasz, więc dlaczego bez przerwy próbują Cię zatrzymać?
- Chciałam Ci o tym powiedzieć. Kilka razy zaczynałam temat, może pamiętasz...
- Nie pamiętam, Helen. I dzięki Bogu, że nie pamiętam. Nie rozumiem tylko dlaczego udajecie, że nic się nie stało. Przecież, do cholery, miałam wyjść za tego człowieka – ale słowa kłócą się z Twoją postawą. Mówisz to łagodnie, spokojnie, a nawet uwalniasz się z uścisku Helen i kiwasz w stronę swoich rozmówców dzbankiem wypełnionym kawą. Nie odpowiadają na nieme pytanie. Twój spokój w takim razie musi boleć bardziej niż wykrzyczane pretensje.
- To moja wina – zauważa nagle Andrea.
- Oczywiście, że Twoja wina – potwierdzasz cicho i uzupełniasz niedobór kofeiny – dlaczego mi nie powiedziałaś?
- Przekonałem ją – gromisz Włocha wzrokiem – bałem się, że prawda Cię zabije.
- No widzisz, nie było tak strasznie – uśmiechasz się – jakoś mnie ta informacja nie rozniosła. Żyję. Mam się dobrze. I chyba straciłam ochotę na siedzenie w waszym towarzystwie. Ty mnie zdradziłeś, Ty to kryłaś. Tak się nie robi. Znam parę pierwiastków, może przynajmniej w nauce mi się powiedzie, bo na zapomnianą miłość i przereklamowaną przyjaźń chyba nie mam co liczyć.
Wychodzisz do umieralni, to znaczy do kuchni, w której polegli zagorzali (bo zdecydowanie byli za gorzałą) fani pierwiastków (i procentów, a w konsekwencji również promili).
- Davide, słońce pijane, gdzie ruszasz z tymi kluczykami?
- Mam prawko – ogłasza ledwo ciepły Włoch i uśmiecha się wyciągając plakietkę ze zdjęciem chyba z przedszkola.
- Gratuluję Ci serdecznie, ale ja nie mam na tyle nasrane w głowie, żeby Cię puścić w podróż na drugi świat – zręcznie wyciągasz mu kluczyki z dłoni i popychasz go w stronę salonu. Bresadola nie wyraża sprzeciwu, chyba nawet rozpiera go duma, że tak się zaprezentował. Decydujesz się na rundkę po wszystkich oblegających kuchnię, bo z tego co policzyłaś, na podjeździe stały 3 obce samochody, więc po wykluczeniu (dosłownie) jednego, jeszcze dwa stoją pod znakiem zapytania i zagrażają zdrowiu.
- Kobieto, to całe moje życie – zarzeka się Vincent, trzymając kluczyki przy sercu i kręcąc głową.
- Potraktuję jak swoje – odpowiadasz niefortunnie, ale chyba wystarczająco wiarygodnie, żeby Vincent rozluźnił uścisk i... kluczyki lądują bezpiecznie w twojej dłoni.
- Daj mi kluczyki – powtarzasz pochylona nad ziejącym ogniem Diego, który zawinął się w twój własny kocyk i udaje mumię. Ten sam Diego łaskawie otwiera na moment jedno oko i przygląda Ci się jakbyś urwała się przed chwilą z choinki.
- Daj mi spać.
- Kluczyki.
- Spać.
- Klu...
- KLUSKI! – rozlega się z sofy. Uznajesz, że Diego jest nieszkodliwy. Uświadamiasz Roberto, że dziś w menu nie ma żadnych klusków, chyba że sam je sobie stworzy.
Roberto jest Włochem.
Roberto nie uważa, że zrobienie jakichkolwiek klusków przekracza jego możliwości.
Po pięciu minutach w Twojej kuchni fruwa mąka, za mąką lata mleko, a za mlekiem mikser, przy czym miksera uczepiony jest (jak pijany płotu) Roberto i nie dasz sobie głowy uciąć, że ta zieleń jego twarzy ma na celu doskonale komponować się z pistacjową zielenią rolet kuchennych.

- Kim jest Alvisa?
- Alvisa? – rzuca jedno z tych spłoszonych spojrzeń, które z jednej strony uwielbiasz, ale których  z drugiej strony naprawdę się obawiasz.
- Dzwoniła do Ciebie. Jakieś 3 razy. Nie odbierałam.
- Aaaaa, Alvisa. Alvisa konsultuje mnie z Audi – przyjmujesz taką informację skinieniem głowy i wracasz do czytania książki. Andrea wzdycha, spogląda w okno i przysiada się do Ciebie. Wierzysz w taką Alvisę jaką ON opisuje, wiesz, że uwierzyłabyś nawet gdyby zdaniem Morassiego tresowała wiewiórki w Kalifornii.