3. Zazwyczaj sądzimy, że przyszłość powinna być piękniejsza i lepsza.

Wieść o Twojej sklerozie niesie się po wszystkich nieznajomych znajomych w zastraszającym tempie. Nie odbierasz telefonu. Jak miałabyś z nimi rozmawiać? Jeżeli jednak sądzisz, że w ten sposób ich zniechęcisz, bardzo się mylisz. 

- Nigdy nie ubierałaś sukienek – uświadamia Cię w którymś momencie stojąca w progu Helen – ani spódnic. 

- Zdążyłam się zorientować – mówisz, walcząc z kolczykiem. Uśmiechasz się, spoglądając na efekty swojej pracy w lustrze – przejrzałam galerię dokumentującą każdy możliwy strój mojego życia i tylko na jednym zdjęciu byłam ubrana w sukienkę. 20 lat temu, kiedy zaczynałam edukację w lokalnej szkole. Jestem na tym zdjęciu tak skrzywiona, że wstyd je nawet oglądać.

- Więc skąd ta nagła zmiana?

- Moje życie runęło w dzień mojego ślubu. To może być znak.

Wydaje Ci się, albo wcale nie, ale Helen znowu garbi się, zapada w sobie. Nie chcesz pytać, nie chcesz tym bardziej wiedzieć, jaka jest tego przyczyna. 

- Lorraine? Gdzieś się wybierasz? 

- Jedziemy do Paryża. Powiem Ci coś, w tajemnicy, ale i tak mi nie uwierzysz... Mieszkam we Francji od tygodnia i jeszcze nigdy nie byłam w Paryżu.

- Jesteś rodowitą Francuzką – prycha wesoło Helen.

- Może i tak – kiwasz głową – ale potrzebuję zmian.

Właściwie ciężko jest określić, na czym mogą polegać jakiekolwiek zmiany, skoro nie pamiętasz jaka byłaś wcześniej i co należałoby zmienić.

- Helen?

Blondynka zajmuje miejsce na sofie, starając się nie strącić żadnego z ustawionych w rzędy zdjęcia. Bacznie przygląda się twojej osobie.

- Jaka byłam?

- To nie jest dobry moment, żeby o tym rozmawiać.

Faktycznie nie jest, bo słyszysz pukanie do drzwi. Odwracasz się, Helen wstaje, Andrea bez zaproszenia ładuje się do środka z informacją, że jedzie też Vincent i z pytaniem, czy i Helen życzy sobie brać udział w krajoznawczej wyprawie.

- Życzy sobie – brzmi odpowiedź – przecież to tradycja.

- Musisz mi obiecać. 

- Zwariowałeś. Jak możesz wymagać ode mnie milczenia?

- Co się dzieje w Paryżu, zostaje w Paryżu.

- To nie Las Vegas, nie możesz wszystkiego usprawiedliwiać okolicznościami. Okazjami tym bardziej, jesteś znanym człowiekiem, one się ciągle będą pojawiać.

- Chcesz nam zepsuć życie?

- Bądź chociaż raz odpowiedzialny za to co robisz– sesja z wieżą Eiffla w tle dobiega końca, w miejscu gdzie stoją słychać jeszcze przekomarzanie poprzedzające ostatnie ujęcie – jeżeli to pozostanie w ukryciu...

- Będę bardzo wdzięczny.

- Straciłabym szacunek do samej siebie, gdybym pozwoliła na...

- Zrozum...

- Skończyliśmy! – rozbrzmiewa wesoło nad ich uszami – Vincent ma dar. I genialny aparat. Musimy to kiedyś powtórzyć, wtedy Ty też powinnaś spróbować Helen!

- Bez wątpienia – wtóruje jej Andrea – To by Ci dobrze zrobiło, Helen. 

- Lorraine, musimy porozmawiać.

Rzucone w pustkę, bo tamci już odchodzą. Vincent zapatrzony w piękną okolicę, poprawiający okulary przeciwsłoneczne, a narzeczeni objęci. Lorraine po swojemu kiwa się na wszystkie strony, chłonąc wszystkie odgłosy i obrazy.

- Ślub w Lyonie będzie na pewno wspaniały, ale gdybym miała sobie wybrać miejsce i termin nie byłby zarezerwowany na 5 lat do przodu, to padłoby na Paryż. Paryż jest miastem idealnym.

- Dlatego tu Ci nic nie opowiem – jej oczy błyskają ciekawsko.

- Masz mi coś do opowiedzenia?

- Pewnie widziała lepszy krój sukienki na jednej z licznych wystaw sklepowych, kobiety – wzdycha Morassi, przewracając oczami.

- Ślub w Paryżu byłby fantastycznym pomysłem, ale przecież za 5 lat wszystko może ulec zmianie – wyszeptane przez Lorraine nabiera mocy. Tak naprawdę nikt w to nie wierzy.

Ledwo waszym oczom ukazuje się malutki zarys wieży Eiffla, Vincent wyciąga aparat.

- Tradycja – powarkuje Helen – teraz wszystkie portale społecznościowe oszaleją ze szczęścia. Descombes Sevoie znów atakuje.

- Brzmi jak zapowiedź nowej części „Szczęk” – zauważa rezolutnie Andrea.

- Gotowi na nową sesję? – pada pytanie z przedniego siedzenia. Czemu uśmiechasz się w odpowiedzi?

Poprawiasz włosy. Siadasz na schodach, w dłoniach ściskasz małą torebkę. Vincent bez słowa zajmuje miejsce obok Ciebie.

- To tradycja – mruczysz do siebie – sesja w Paryżu.

- Główny punkt programu – wyjaśnia skoczek – nie tylko w stolicy.

- Dlaczego nie mam ani jednego zdjęcia z tych wyjazdów?

- Andrea ma wszystkie.

Uspokojona kiwasz głową. Więc to dobrze i tak miało być. Vincent obejmuje Cię ramieniem.

- Wiem, że jest trudno. Ale może uda się jakoś...

- A jeśli nie?

- Wtedy zaprzyjaźnimy się od początku. A jeśli stracisz pamięć jeszcze raz, to zaprzyjaźnimy się po raz kolejny i tak do skutku.

- Wytrzymasz tyle? – zamieniacie się rolami, bo to Sevoie ma czerwone oczy. Nie bardzo to wszystko rozumiesz. Rozbrzmiewa dzwonek jego telefonu. 

- Nie chcemy was pospieszać, ale pijemy drugą kawę. Grozi nam bankructwo, to po pierwsze

- i śmierć z nudów – dorzuca nie bez pewnej złośliwości Helen – to po drugie

- Już się zbieramy – Francuz prezentuje delikatny półuśmiech i cyka zdjęcie, machając w kierunku drogiej kawiarni zajętej przez zasiedzenie przez Morassiego i Mayenne.

***
Rozdziałów jest 10. Od dziś co tydzień w niedzielę nowy.
Kilka ekstremalnie nudnych, na przykład ten wyżej, ale wytrzymajcie.
Pozdrawiam :)

PS. A 7 lutego również coś tu.