Prolog

Czy wszystko pozostanie tak samo, kiedy mnie już nie będzie?

Czy książki odwykną od dotyku moich rąk,

czy suknie zapomną o zapachu mojego ciała?

A ludzie?

Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dziwić się mojej śmierci – zapomną.

Wyobraź sobie to wszystko.

Otwierasz nagle oczy i uderza Cię zaskakująca biel.

Łagodna, ciepła biel otulająca z każdej strony.

Wiesz, to na pewno nie sen.

Wszyscy przyszli właśnie dla Ciebie.

Wiedziesz wzrokiem po ludziach, którzy w przeciwieństwie do Ciebie wiedzą co tu się wyprawia.

- Możemy już zaczynać?

Twój przyjaciel oscentacyjnie spogląda na zegarek.

- Wszystko w porządku?

Przyglądają Ci się zaniepokojeni, podobno robisz się blada. Odsuwasz sprzed oczu biały skrawek cienkiego materiału.

Helen dyskretnie pudruje Ci nos.

- Będzie dobrze, nie musisz się niczym stresować.

Rzucasz spłoszone spojrzenia wokół. Spoglądasz przed siebie i nagle dociera do Ciebie, z jakiej okazji wszyscy się tu zebrali.

- Lorraine, co z Tobą?

Podobno masz czysty strach w oczach i wycofujesz się jak przerażony kociak, obcasami pięknych butów przydeptując sobie koniec sukni.

Mózg pracuje na zwiększonych obrotach, a mimo to nadal nie rozumiesz tej sytuacji.

Szukasz w pamięci skrawków życia sprzed tego dnia, ale jak na złość w twojej głowie hula wiatr.

Znasz tylko ich twarze, ale twarze to nie wszystko.

I kim jest Lorraine?

***
Witam najserdeczniej na świecie w dzień, kiedy postanowiłam pogrzebać swoją pisaninę starym, odnowionym pomysłem, który nie wyszedł mi ponownie. Nie mam siły z tym walczyć, wstawiam mimo wszystko, bo sporo nerwów i myślenia to jednak kosztuje nawet gdy nie wychodzi i jest banalne. 
Kim są dzielni ludzie, których tu wymęczę w każdy możliwy sposób? 
Niezbyt popularni zarówno w świecie opowiadań jak i w świecie skoków, skoczkowie + Lorraine Tardif + Helen Mayenne. 
Pozdrawiam i zapraszam do czekania na następne rozdziały♥